uykusu değildi gözlerini kapatan. gözleri değildi idraki sağlayan. başından ayak parmağına hücrelerini dinledi. bir sonucun içinde gübre gibi görülüyordu. oysa…
zamana küfrederdi hep ağız dolusu ciğerini nefessiz bırakacak kadar sonra avuçlarıyla saçını bastırıp yüzünü yıkardı umut çeşmesinden gözlerinden aşağıya doğru…
onlar kadının sahibi onlar varlığın efendisi taşın toprağın kuşun sahibi onlar eşrefi mahluk mor mühürle şereflendirildiyse hak etmiştir onlar yaradanın…
ölme çocuk daha ölme seni soracak yıldızlar sonra ışık cümbüşünde kirlenmiş günün gecesinde uçurtmanın ipi boşalacak yoksa tuttuğun rüzgarın rıhtımından…