77 yaşında bu dünyaya veda eden Dionisis Arvanitakis, Kos Adasındaki fırınında her gün ekmek yapıp göçmenlere parasız dağıtan bir “Aziz”di !.. Hem de, mülteci akınının çok yoğun olduğu ve adada yabancı düşmanlığının, ırkçılığın azdığı bir dönemde yaptı bütün bunları!.. Dionisis dini bütün bir Ortodokstu ve adaya gelenlerin kimliğine, dinine, siyasi görüşüne bakmaksızın herkese eşit bir biçimde dağıttı ekmeklerini!..
Ve bu eylemi 2016 yılında AB Ekonomik ve Sosyal Formu tarafından ödüle layık görülen Dionisis, bir röportajında, “Bu göçmenlere niye yardım ettiniz?” sorusu üzerine şu cevabı veriyor:
“Adada yaşadıklarımız kolay anlatılacak şeyler değil. Perişan bir biçimde karaya çıkan çocuklar kendilerini yere bırakıp bağırıyorlar: Mama!. Bize elleriyle ekmeği gösteriyorlar. Kendisine insanım diyen birisi bu manzara karşısında kayıtsız kalabilir mi? soruyorum!.. Ve hiç bir ikircimliğe düşmeden hemen onlara ekmek yapıp götürmeye karar verdim. Aç kalmamış insan bu duyguyu anlayamaz. Eğer ben de bir zamanlar göçmen olmasaydım bu insanları anlamakta zorlanır, onlarla ilgilenmezdim. Ama ben bir insanın hiçbir şeyi olmaması ne demek çok iyi biliyorum.”
Anısı önünde saygıyla eğilirken, AB Komisyonu Başkanı Jean Claude Juncker’in onun için söylediği şu sözlerle kapatalım bu gönderiyi: “Avrupa, Kos adasında aç ve çaresiz insanlara ekmek dağıtan fırıncıdır.”
Evet, Junker’in bu tespiti aynı zamanda bir temenni gibi; hayran olduğumuz (en azından ben hayranım) ve her geçen gün sosyal yanını kaybeden “Avrupa medeniyeti” dediğimiz şeyin altından bu dayanışma ruhunu çekerseniz geriye çok az şey kalır. Ya da şöyle söylemek daha doğru olur sanıyorum: Elbette, bilim, felsefe, sanat kalır ama bu dayanışma ruhu olmadan bütün bunlar ne işe yarar?
Ve Dionisis Arvanitakis’in kendi hayat hikayesi:
“Babam çiftçiydi ve biz 8 kardeştik. Yokluktan 15 yaşında Avustralya’ya gittim. 40 gün teknede kaldım. Oraya vardığımda iş bulamadım, ingilizce konuşamıyordum,
yollarda yatıyordum. Bunları bizzat yaşadığım için zorluklarını çok iyi biliyordum. Her gün minibüsümle limana gidiyorum ve oradaki mültecilere ekmek dağıtıyorum. İş ortağım olan oğlum “Baba yardım etmek güzel ama her gün değil” dese de ben hala her gün gidiyorum çünkü yokluğun ne olduğunu çok iyi biliyorum.”
Dionisis Arvanitakis – Kos, Greece
—–alıntı—–
